MINIMAL
 Za pierwszego europejskiego muzyka-minimalistę w pełnym tego słowa znaczeniu uchodzi dzisiaj działający na przełomie wieków francuski kompozytor, pianista i ezoteryk Eric Satie, autor między innymi, utworu Vexation, składającego się z 840 powtórzeń tego samego motywu. Minimalizm jako odrębny nurt muzycznej awangardy wyłonił się w połowie lat 60. z utworu kalifornijskiego kompozytora Terry Rileya In C. Muzycy z tego kręgu - Steve Reich, La Monte Young, John Adams czy pop-minimalista Philip Glass - przyznawali sie do inspiracji wschodnią muzyką medytacyjną i egzotyczna muzykę ceremonialną. Muzyka minimalna adresowana była do ludzkiej podświadomości - opierała się na możliwie najmniejszych motywach muzycznych, które zmieniać się miały w toku bardzo powolnej, nieuchwytnej dla ucha transformacji, a ich tworzywem mogły być zarówno dźwięki instrumentów muzycznych, jak i odgłosy zaczerpnięte z rzeczywistości i poddane (lub nie) studyjnej obróbce. Steve Reich - największa gwiazda tego stylu muzycznego - porównywał utwór muzyczny do przesypujących się w klepsydrze ziaren piasku oraz do przechodzenia w stan spoczynku wytrąconej z równowagi huśtawki. Kompozytor, który cieszy się ostatnio największym komercyjnym wzięciem - Estończyk Aarvo Part tworzy muzykę minimalną wykorzystując poszatkowane kompozycje mistrzów z czternastowiecznej szkoły niderlandzkiej.
Doświadczenia minimalistów dodały odwagi kompozytorom utworów techno przynajmniej w trzech momentach. Minimalne nagrania dowartościowały zwyczaj redukowania warstwy muzycznej do form najprostszych, uczyniły ze struktury rytmicznej podstawę organizacji dźwięku muzycznego, a z faktu nieświadomego choćby słyszenia utworu - akt słuchania.

Rhythm and blues

Rhythm and blues, w skrócie R&B, to styl powstały w USA bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej, wywodzący się z jazzu i bluesa. Tworzony głównie przez czarnoskórych muzyków, był jednym z najważniejszych źródeł z których powstał "bielszy odcień R&B" czyli rock and roll.

Pierwotny R&B lat 50. charakteryzował się:

• szerokim instrumentarium opartym na instrumentach perkusyjnych, dętych, gitarach i pianinie, - szczególnie charakterystyczne dla niego były brzmienia organów Hammonda i gitar akustycznych zaopatrzonych w proste generatory drgań, zamieniające je w prymitywne gitary elektryczne;
• wielogłosowymi, często chóralnymi śpiewami;
• ostrym, wiodącym wokalem - wywodzącym się wprost z tradycyjnego bluesa, jednak przystosowanym do szybszych rytmów.

Do najbardziej znanych muzyków grających pierwotny R&B należeli: Ray Charles, Ruth Brown, The Drifters i The Coasters.

W latach 60. i 70. rhythm and blues rozwijał się równolegle z rockiem, bardzo często się z nim przenikając. Artyści rockowi tacy jak np. The Rolling Stones, Yardbirds, Procol Harum, Blood, Sweat and Tears czerpali pełnymi garściami z bogatego dorobku rytmów i technik aranżacyjnych R&B, a jednocześnie artyści R&B tacy jak Ray Charles, czy Tina Turner wykorzystywali brzmienia i sposoby aranżacji zapożyczone od artystów rockowych. Ponadto istnieje, zwłaszcza w USA, dość liczna grupa artystów, która tworzy swoje własne style muzyczne, stojące na pograniczu R&B i rocka - np. Prince, Tina Turner, Michael Jackson czy Terence Trent d'Arby.

Pierwszym polskim zespołem rhythm and bluesowym była grupa Polanie.

Współcześnie, zwłaszcza w USA, okreśenie rhythm & blues odnosi do wszystkich nurtów muzyki rozrywkowej, w której występują elementy rytmicznego bluesa (czyli blueso-podobny wokal + bogate, rytmiczne instrumentarium), począwszy od surowego soulu, a skończywszy na produkcjach, które są w Europie odbierane jako czysto popowe, np. twórczość rodziny Jacksonów (patrz Michael Jackson). W tym sensie używa tego terminu np. American Music Association, przyznająca nagrody Grammy, m.in. w dziedzinie R&B.